In gesprek met anderen krijgen we vaak de vraag of het niet gevaarlijk is om met zijn tweeën door zuidelijk Afrika te touren met een auto. Soms bedoelt onze gesprekspartner dan eigenlijk: is het niet gevaarlijk voor twee vrouwen? Deze vraag kunnen wij nog altijd ontkennend beantwoorden. Wij hebben ons nog geen moment onveilig gevoeld.

De auto-inbraak was erg vervelend, maar dat had bij mijn weten niets met ons geslacht te maken. Daarbij lagen wij rustig op één oor toen het ruitje werd ingetikt.

Zolang wij niet in het donker op straat lopen of rijden, niet wild kamperen en niet te naïef reageren op de omgeving, kunnen we vaak juist profiteren van het feit dat we dames zijn.

Met name in Mozambique en Malawi kwamen we onderweg veel politiestops tegen. Een spel waarvan we de spelregels steeds beter leerden beheersen. Na zeer vriendelijk groeten, lachen en (indien we een man treffen) flink met de wimpers wapperen, overhandigen we poeslief ons rijbewijs. Vervolgens proberen we de aandacht ergens anders op te leggen. Rijden we wel de goede weg? Wat heeft mevrouw een mooie pet op! Waar woont meneer de agent zelf in dit schitterende land? Negen van de tien keer werkt het, vraagt de agent alleen nog naar onze burgerlijke staat en mogen we door rijden.

Een enkele keer worden we gestopt door een onderbetaalde agent die nog het schoolgeld van zijn kind moet betalen en worden de papieren en de auto streng gecontroleerd. Het auto-importformulier, road tax, verzekering, ruitenwisservloeistof, gevarendriehoek (3 stuks), ja meneer wij hebben overal aan gedacht! Helaas merkte een agent in Malawi op dat we reflecterende stickers achter missen. Ondanks dat we wel reflectoren hebben die naar ons idee het werk goed genoeg doen, was de man niet van gedachten te veranderen. Dit lukte zelfs niet toen we de volunteer-kaart speelden: we kregen een boete van zeven euro vijftig.

In Mozambique kwamen we er ook niet onderuit. Volgens de uiterst chagrijnige politieman gaf het bord van overstekende schoolkinderen écht aan dat we maar 50 kilometer per uur mochten rijden en werden we beboet voor te snel rijden.

De vraag of we reizen door Afrika niet gevaarlijk vinden, kan ook slaan op het wegennet en weggebruik. Na de mooie strakke asfaltwegen van Zuid Afrika komen we in de andere landen regelmatig gaten in de weg tegen. Uiteraard net op het moment dat je even iets minder geconcentreerd op de weg let, maakt een pothole je weer helemaal wakker.

Helemaal zonder autoproblemen door Afrika reizen is volgens mij onmogelijk, maar wij hebben nooit hulpeloos met pech in the middle of nowhere vast gestaan. Inmiddels hebben we vier lekke banden gehad en elke keer hebben we weer het voordeel van vrouw-zijn ontdekt.

We zijn beladen met de juiste instrumenten, maar we hebben ze nog nooit mogen aanraken.

Er zijn immers altijd wel één, twee of zelfs drie heren die dames in nood ongevraagd komen helpen. In zo'n geval zijn wij uiteraard oost-indisch feministisch en kijken heel rustig toe.

Een ander gevaar schuilt in de overige weggebruikers. Mensen lopen langs de weg, fietsen zijn beladen met buizen van drie meter breed en geiten, koeien, honden en kippen rennen over de weg. Een suïcidale hond was ons te snel af en een kameleon zagen we over het oog, maar verder is het ons elke keer gelukt om dieren te ontwijken.

Andere automobilisten maken het ons soms ook lastig. Er wordt in heel zuidelijk Afrika links gereden. Wanneer je achter een langzamer voertuig rijdt, geeft deze in Namibië vaak met één of twee keer knipperen met het rechterachterlicht aan dat er ruimte is om hem in te halen. Voor ongeduldige rijders betekent het linkerlicht dat je nog even moet wachten vanwege tegemoetkomend verkeer. In Zuid Afrika kennen ze dit vriendelijke gebaar niet en moet je het zelf maar uitzoeken. Tot mijn grote schrik zijn de signalen in andere landen juist andersom: het rechterlicht wil zeggen dat er wat aan komt, terwijl een knipperend linkerlicht betekent dat de bestuurder zelf op de linkerbaan blijft en dat je hem kan inhalen.

Eenmaal heb ik in Malawi de signalen op z'n Namibisch geïnterpreteerd en kon gelukkig nog net tussen een grote vrachtwagen en combi door glippen.

Helaas zien we bijna dagelijks dat niet iedereen een goede rijdag heeft. Regelmatig komen we wrakken van auto's en ov-busjes tegen, waarvan de vermoeide en wellicht beschonken bestuurder tijdens de lange rit in het donker de macht over het stuur heeft verloren.

Laatst zagen we voor de tweede maal een lange vrachtwagen op zijn zijkant dwars over de weg liggen. Deze keer leek het alsof de chauffeur er veilig uit was geklommen, maar de vorige keer lag de bestuurder vanaf zijn middel klem in zijn cabine. Hij was nog bij bewustzijn, maar zweette enorm. Er was duidelijk sprake van ernstig letsel. Vele mensen hadden zich al om de truck verzameld en probeerden hem eruit te krijgen. We konden helemaal niets doen en zagen dat er benzine lekte uit de vrachtwagen. Voorzichtig zijn we er langs gereden en na enig aarzelen zijn we vol schaamte toch doorgaan. We bleven nog lang onder de indruk van wat we hadden gezien. Later hoorden we overigens dat de chauffeur was bevrijd uit de cabine. Rest enkel nog de vraag of hij een ziekenhuis of kliniek levend heeft bereikt.

Onze weg gaat verder. Gisteren hebben we een van onze gulden regels overschreden en zijn we in het donker naar de Victoria watervallen gereden. De regenboog bij volle maanlicht was dat zeker waard, een prachtig fenomeen.

Vandaag gaan we weer verder en steken we de Namibische grens over om in Katima Mulilo een vriendin van mij te bezoeken. Terug op bekend terrein!