Onze route stippelen wij telkens uit met behulp van verhalen uit de lonely planet en adviezen van andere reizigers en locals. Namibië was een makkelijk begin. De route kende ik al en de wegen waren goed. Op die ene zand-met-keienweg naar de Fish River Canyon kregen we dan wel een lekke band, maar verder verliep de reis zeer voorspoedig.

In Zuid Afrika konden we over het algemeen ook telkens goed doorrijden op mooie asfaltwegen. Af en toe werd er aan de weg gewerkt, waardoor er maar één weghelft open was. Deze werd dan omstebeurt door het komende of gaande verkeer gebruikt. Soms hadden we pech en moesten we wachten totdat het ‘stop'-bord aan onze kant door een immer zeer enthousiaste wegwerker werd omgedraaid en we het ‘go'-signaal kregen.

Vaak hadden we mazzel en gebeurde dit juist op het moment dat wij aankwamen rijden, dus erg veel vertraging heeft het ons niet opgeleverd.

Vanaf het begin af aan werden we gewaarschuwd voor de vreselijke wegen van Mozambique. Als er al asfalt zou liggen, zou dat zeker in het noorden een grote gatenkaas zijn. Superdave bleek aan het einde van de tocht in Zuid Afrika toch niet zo'n solide, betrouwbare auto als ik altijd had gedacht. In vijf dagen tijd hebben maar liefst vier verschillende monteurs ons moeten helpen, omdat hij sputterde. Een gedetailleerde uitleg van de mankementen is te lezen op de weblog van Jantine.

Hierdoor dachten we erover om Superdave ergens te stallen en om tijdelijk met het openbaar vervoer te reizen. De verhalen over het gevreesde gebied werden echter steeds positiever naarmate we er dichterbij kwamen en kwamen steeds meer van reizigers die ook daadwerkelijk over de betreffende weg hadden gereden. De economische groei van Mozambique heeft goede gevolgen gehad voor de enige asfaltweg die van zuid naar noord gaat, dus besloten we de uitdaging toch aan te gaan. Met succes! Flexibel manoeuvrerend rond de gaten in de weg hebben we duikersparadijs Pemba, het meest noordelijke punt van onze route door Mozambique, zonder problemen op de weg bereikt.

Opvallend hier zijn de vele mensen die langs de weg lopen, zitten, fietsen of brommeren. Zij geven ons een leuke afleiding tijdens onze autotochten. Zo zagen we een man eens met een (levende!) geit rond zijn middel vastgeknoopt op een brommer rijden en doen we vaak het spel: ‘raad het verkoopproduct'.

Regelmatig zien we iemand met gevaar voor eigen leven zijn koopwaar zo ver mogelijk buigend over de weg aanbieden. In plaats van dat wij kooplustig op de rem stappen en de onderhandelingen aangaan, kijken wij elkaar vaak aan: ‘wat was dat?!' Soms is het duidelijk een kip (of twee), ananas of overheerlijk gebrande cashewnoten, maar andere keren wordt het ons wat moeilijker gemaakt en moeten we gokken wat er in het plastic tasje of de fles zit.

Waar we ook slapen, in hostel, op een camping of bij een couchsurfer, overal hebben we de auto achter een hek kunnen parkeren. In Quelimane waren geen van de bovenstaande slaapplekken te vinden en moesten we wel naar een hotel gaan. Dat klinkt luxe, maar dat was het niet. Dit oud en vervallen logement kwam duidelijk niet in aanmerking voor een ster. Maar goed, het bood ons een veilig onderkomen voor de nacht. Superdave had minder geluk en moest voor het eerst een nacht buiten op straat blijven. U raadt het al, we hebben ons lesje wel geleerd. Toen we de volgende ochtend wilden vertrekken, zagen we dat een ruit was ingetikt. Gelukkig waren de vandalen zo vriendelijk geweest om het kleinste ruitje bij de achterbank te kiezen, maar jammer genoeg hadden ze het ook nodig gevonden om zomaar spullen mee te nemen. Gelukkig vooral onbelangrijke zaken waarvan ik me afvraag wat ze ermee moeten. Waarom neemt iemand een nagelvijl, doosje pepermuntjes of twee verschillende wandelschoenen mee? We missen nu allebei onze linkerschoen!

Helaas heeft het schorriemorrie ook mijn rugzak uit de achterbak getrokken, waar ik naast wat extra kleding ook nog mijn creditkaart en Nederlandse telefoon had zitten. Gelukkig waren die laatste twee met behulp van het altijd parate thuisfront snel geblokkeerd (dank pap!). Verder kan ik alleen hopen dat de dingen als mijn fleecejack, muts en kruik een goede bestemming vinden in het warme Mozambique. Ik had ze liever in Namibië achtergelaten waar de winter de naam wat meer waard is.

We hebben geprobeerd aangifte te doen bij de politie, maar al snel was duidelijk dat dit zeker een halve zo niet een hele dag zou duren. Koste wat het kost wilden we voorkomen dat we nog een nacht in deze gangsterstad moesten doorbrengen, dus eisten we m'n paspoort terug en reden we door.

Het ruitje was met behulp van een lieve couchsurfhost in Nampula vlot gerepareerd en konden we snel door naar duikersparadijs Pemba, het meest noordelijkste en daardoor warmste plaatsje in Mozambique dat we zullen bezoeken.

Vanuit hier vertrekken we morgen in de richting van Malawi. Een nieuw land, nieuwe uitdagingen. Wij zijn er klaar voor!