Via een oude rot in het reizigersvak heb ik een tijd geleden kennis gemaakt met een van de beste internetsites voor reizigers: couchsurfing.org. Hierop bieden mensen reizigers hun couch aan (of als je wat meer geluk hebt een logeerbed) om ze te helpen en om ze kennis te laten maken met hun stad en cultuur. Behalve het voordeel van een gratis overnachting biedt het de reiziger vaak een kijkje in het leven van een local. Een ontzettend leuk initiatief, die soms verrassend uitpakt.

In Amerika kwamen Sandra en ik bijvoorbeeld ooit terecht in een studentenhuis waar onze gastheren erg beteuterd keken toen bleek dat wij geen wiet bij ons hadden en daarmee niet voldeden aan hun stereotiepe beeld van Nederlanders. Of heb ik in Nieuw Zeeland heel gezellig koffie gedronken met een geëmigreerde Velpenaar, wiens huis helaas al vol zat met couchsurfers. In Stellenbosch zaten Jantine en ik al snel een beetje onwennig om ons heen te kijken in het lege huis van onze host die zelf naar een feestje was.

Vorige week pakte het beter voor ons uit. Bij Tim en Margie in Pietermaritzburg werden we door hun ontzettend hartelijk ontvangen en bijna schandelijk verwend. Het enige nadeel daarvan was dat de lat weer hoog kwam te liggen en wij vol verwachting uitkeken naar het bezoek aan Bhili in Nelspruit, een dorpje vlakbij het welbekende Krugerpark. Hij werkte als ranger en wilde couchsurfers graag rondleiden door het national park, zo schreef hij in zijn profiel. Vol spanning reden we achter hem aan richting Kruger, waar hij vlak naast woonde. Op een gegeven moment kwam hij langzaam naast ons rijden: ‘Kijk, zien jullie die olifant? Ik woon in het huis ernaast'. Onze mond viel open van verbazing toen we inderdaad een gigantische viervoeter in zijn achtertuin zagen lopen. Wauw, dit is toch te mooi om waar te zijn?! Helaas kwam even later inderdaad het bonobo-aapje uit de mouw: Bhili runde zelf ook een touringbedrijf en hoopte dat wij hem voor veel geld wilde inhuren als gids door het park. Hij gebruikte de site dus als verwerving van nieuwe klanten. Op zich is dat slim bedacht, maar naar mijn idee niet de bedoeling van het fenomeen couchsurfen. Enfin, wij hebben een eigen auto dus we gingen er niet op in, bleven maar één nacht bij hem logeren en bezochten het park met een papieren gids. Natuurlijk zouden we meer dieren met Bhili hebben kunnen zien. Met een score van vier van the big five (alleen het jachtluipaard gemist) en vele soorten bokken, zebra's en giraffen doken wij moe maar zeer tevreden 's avonds in onze tent bij een hostel.

Krugerpark was het laatste dat we in Zuid Afrika zagen. De volgende dag reden we over de grens met Mozambique. Al helemaal voorbereid op allerlei bureaucratische gedoe van vele papieren invullen en vragen beantwoorden kostte het verassend weinig moeite of tijd om een prachtig nieuw visum in ons paspoort te krijgen. Ook het formulier voor m'n autootje Superdave was met behulp van een aardige Portugees sprekende man in korte tijd ingevuld en bestempeld, dus de douaniers van Mozambique hielden de slagboom al snel voor ons omhoog.

In Maputo, de hoofdstad en onze eerste stop, hadden we weer een couchsurfadres gevonden. Onze host was deze keer Abdullah, een Turkse jongen die vanwege zijn werk naar Mozambique was verhuisd. Dit bezoek bleek weer een topper te zijn. Abdullah en zijn huisgenoten handhaafden de Turkse gastvrijheid en dus werden Jantine en ik enorm verwend; er werd heerlijk voor ons gekookt tijdens ontbijt en diner, we mochten de wasmachine gebruiken en we hoefden nog geen lepeltje af te wassen. Toen we hadden gevraagd waar we een sim-kaart voor het Mozambikaanse netwerk konden kopen, kregen we een vaag antwoord en werd er ons tien minuten later eentje overhandigd. De verbinding met Nederland is niet altijd even goed, maar ons nummer hier is: 00258 82 1442296.

Na een paar nachten trokken we verder via een eenvoudige camping in Xai Xai naar een heel gezellig hostel aan het strand van duikersparadijs Tofo. Hier merkten we weer de voordelen van contacten met andere reizigers en wisselden we vele tips en adviezen uit tijdens een gezamenlijke braai.

Sommige mensen (met name westerse reizigers) hebben het vaak over ‘the real Africa', om het verschil aan te geven tussen het rijke, luxe en redelijk makkelijk reisbare Zuid Afrika en de armere landen, waar gaten in de wegen zitten, supermarkten een beperkt assortiment hebben en niet iedereen Engels spreekt. Hoewel ik dat onderscheid wel zie, krijg ik toch altijd een beetje jeuk van deze uitspraak. Wat is er niet echt aan Zuid Afrika?

Is het niet arm genoeg? Pak een zijstraat van een grote winkelstraat en je ziet een heel ander soort winkeltjes/kraampjes. Achter de grote huizen met hun beveiligd hekwerk wonen velen gezinnen die van weinig tot niks moeten rondkomen. We hebben vele townships gezien als we een stad naderden.

Bevat Zuid Afrika teveel blanken? De boeren zitten hier nou al generaties lang en maken naar mijn idee echt onderdeel uit van de locale bevolking. Er wordt over het algemeen weinig waarde gehecht aan het feit dat (over)grootvaders en -moeders ooit in Europa zijn geboren.

Is het land te gestructureerd? De ‘African time' wordt hier zeker wel in ere gehouden en kan je gerust een half uur tot een uur op je afspraak wachten.

Uiteraard kan je na een tour van Kaapstad naar Johannesburg langs de mooie kust niet zeggen dat je ‘Afrika hebt gedaan', zoals we wel eens horen van mensen die in een paar maanden een wereldreis maken. Dat is vergelijkbaar met een pizza eten op Piazza Navona in Rome en beweren dat je Europa hebt gezien.

Toch vind ik dat Zuid Afrika in zijn veelzijdigheid echt onderdeel uitmaakt van het continent, ook al laat het een andere indruk achter dan Mozambique.

Dit land is groener en toch ook zonniger. Na de vele bewolking en af en toe een regenbui van de laatste tien dagen in Zuid Afrika is het heerlijk om weer door het zonnetje te lopen. Zeker

als ik de Nederlandse weerberichten in jullie emails lees!

De officiële taal is Portugees en ik vind het geweldig om met een combinatie van Engels, Italiaans en gebaren te communiceren. Al is het wel fijn dat onze Zimbabwaanse gastvrouw nu in Vilankulos Engels spreekt. We hebben weer een hartstikke fijn couchsurfadres gevonden!

Voor meer verhalen over de afgelopen tijd: zusterjantine.waarbenjij.nu