Het zit erop! Na 4 maanden en een week, 17.00 kilometer en 9 landen nemen Jantine en ik morgen samen het vliegtuig naar huis. De laatste anderhalve week hebben we met name in Rundu doorgebracht en konden we weer wennen aan elke ochtend wakker worden op dezelfde plek.
Rundu bleek ook de juiste plaats te zijn om Superdave te verkopen. Na al mijn kennissen en vrienden op de hoogte te hebben gebracht van het aanbod, hebben we het centrum versierd met advertenties. Met succes! Het kostte behoorlijk wat tijd en moeite om het geld van zijn rekening te krijgen, maar na een paar dagen heb ik de sleutels aan Walter mogen overhandigen.

De laatste tijd wordt ons vaak gevraagd wat nou het mooiste was dat we hadden gezien of welk land favoriet is. Een antwoord hierop heb ik niet. Elk land is zó verschillend, met eigen uitdagingen en hoogtepunten.

Namibië is mooi, bekend en redelijk makkelijk reisbaar. In Zuid Afrika viel ons de diversiteit in de landschappen op. Hier was het wat luxer reizen. Er waren veel hostels met goede faciliteiten, de koffie die bij tankstations werd verkocht was daadwerkelijk koffie te noemen en als er geen baby-Dutch (het Afrikaans) werd gesproken, begreep men ons in het Engels.
Mozambique, vroeger een kolonie van Portugal, was daarentegen een uitdaging. Niet alleen qua taal, maar ook met de wegen moesten we onze aandacht erbij houden. De prachtige stranden en het fijne warme weer maakten dat helemaal waard. Dit laatste vonden we ook in Malawi. Het zwemmen en snorkelen in het meer was de absolute topper. De uitdaging lag in het vinden van benzine en werkende pinautomaten en het karige assortiment in de supermarkten.
Van te voren hadden we gedacht in een paar dagen door Zambia te crossen. We verwachten dat dit land niet zo heel veel te bieden had, behalve de beroemde Victoria watervallen. Het tegendeel bleek waar en gelukkig hadden we tijd genoeg om meer van dit prachtige land te zien.
Botswana was voor mij ook een verrassing. Natuurlijk had ik van tevoren over de Okavango Delta gelezen, maar toch stond ik er echt van te kijken hoe mooi het was.
Toen kwamen we weer terug in Namibië. Oud, vertrouwd én koud. Het is nu winter in Afrika en dat is zeker te merken. Lopen we overdag nog rond in een t-shirt, slaap ik 's nachts in twee slaapzakken met een deken erover. Ik ben zeer blij dat we niet hoeven te kamperen, maar in een gewoon bed in Saskia's huis mogen logeren.

Als ik nadenk over de verschillende landen die we hebben gezien, met elk hun eigen gewoonten, natuurgebieden en traditionele gerechten, kan ik één gemene deler noemen: vrouwen. Mooie, krachtige vrouwen.

Vrouwen die hun kind kilometers lang op hun rug dragen. Oude vrouwen die geen woord engels spreken en hardnekkig in hun eigen taal tegen en over blanken blijven ratelen. Een jonge vrouw die tijdens een gehoortest ineens een borst ontbloot en deze aan haar kind geeft om het stil te houden. Vrouwen die gezellig de laatste roddels doornemen terwijl ze elkaars haar doen. Moeders die in het hartverscheurend huilen wanneer hun kind in het ziekenhuis is overleden, maar na de begrafenis hun tranen drogen en doorgaan, want ‘that's life'.
Een lerares wiens ogen gaan stràlen wanneer ze merkt dat het apparaat in haar oor er echt voor zorgt dat ze beter hoort. Verkoopsters die stug voet bij stuk houden als een mzungu (blanke) probeert af te dingen. Jonge meisjes die geen kind meer mogen zijn en met enorme bakken water op hun hoofd langs de weg lopen. Vrouwen die zingend in een bakkie de overledene naar de begraafplaats begeleiden. Een vriendin die zonder pardon haar man uit huis zet omdat zijn alcoholgebruik haar te gortig wordt. Vrouwen in de meest kleurrijke shitenge's. Oude vrouwen die zonder vragen of klagen de zorg voor hun kleinkinderen overnemen zodra de ouders zijn overleden. Een meisje dat met haar ogen dicht en het puntje van haar tong in opperste concentratie een gehoortest doet. Vrouwen met de meest aanstekelijke schaterlach. Een leeftijdsgenoot die haar blindheid veroorzaakt door een fout van een dokter volledig accepteert en haar leven aanpast. Vrouwen die complimenteus zijn als ze zeggen:'you turned fat!'. Vrouwen die de dag na de bevalling alweer de lange weg terug naar huis lopen. Een oude vrouw die met glimmende pretoogjes duidelijk maakt dat ze de adviezen over oorhygiëne wel begrijpt, maar ze thuis gekomen volledig in de wind zal slaan. Vrouwen die elke dag van zonsopgang tot zonsondergang op straat vetkoek, snoepjes en bananen verkopen. Meisjes die op schrikbarend jonge leeftijd al ritmisch met hun heupen kunnen dansen. Vrouwen die elke week van kapsel lijken te veranderen en daardoor totaal niet te herkennen zijn aan hun haar. Prachtige, sterke vrouwen!

Het is nog onduidelijk wat ongetekende vrouw precies gaat doen na thuiskomst. Me inschrijven bij de gemeente. Een baan zoeken. Een huis zoeken. Tante worden. Genoeg te doen dus! Eerst maar es op vakantie met vader en zus, wandelen in de Franse bergen. Of nee, eerst een feestje op 9 juli bij m'n oude woongroep. Ik hoop je daar te zien!

PS de teller voor het Ice Cream cafe (zie vorig stukje) staat op € 360,- Donaties op rekening 47.31.25.447 zijn nog steeds zeer welkom, want de nieuwe oven van € 650,- is nog niet bij elkaar verzameld!