Sprak ik voorheen nog lovend over de wegen van Mozambique, ontdekte ik tijdens de laatste dag in dit land dat de horrorverhalen van andere reizigers niet geheel overdreven zijn. De zandweg naar de grens met Malawi was slechts 180 kilometer lang, maar we hebben er ruimschoots vier uur over gedaan.

Naderhand piepte, krakte en schokte de auto, ook op de mooie geasfalteerde Malawiaanse (Malawinese?) weg. Opgelucht en met klamme handjes bereikten we Blantyre, de grootste stad van het land. Daar besloten we om maar weer op zoek te gaan naar een betrouwbare automonteur. Via via kwamen we in contact met de Belgische Jurgen aan wie we uitgebreid in Nederlands de hele geschiedenis van m'n Toyotaatje konden vertellen. Tijdens wat vakkundige blikken onder de auto en in de motorkap schoten zijn wenkbrauwen steeds verder omhoog. Zijn conclusie luidde: ‘Awel, het is een waar mirakel dat jullie tot Blantyre zijn gekomen'......oi, dat de zaken er zo slecht voor stonden hadden we niet verwacht!

Gelukkig kon onze beste Vlaamse vriend een hoop mankementen repareren en Superdave weer rij-klaar maken. Hem ervoor betalen kostte ons nogal wat moeite, aangezien de pinautomaten in Malawi om onduidelijke redenen niet altijd meewerken. Het grootste biljet is ongeveer € 2,50 waard, dus na vele wandelingen naar die paar automaten die onze mastercards accepteren konden we hem een dikke stapel biljetten overhandigen.

Vanwege een public holiday moesten we vier dagen wachten op de reparatie. Gelukkig was ons eerder een leuk hostel aangeraden, waar ook locals en expats regelmatig een biertje komen drinken. In eerste instantie keken we die vrijdagavond nog verbaasd op van de kleding van sommige dames, maar al snel werd duidelijk ze zo om alle blanke mannen heen draalden. We kampeerden op de tippelzone!

Op Blantyre waren we snel uitgekeken en we waren dan ook blij dat we leuke andere reizigers tegenkwamen. Een van hen was een Deens meisje dat een stage in Malawi besloot af te sluiten met een reis door zuidelijk Afrika. Op de eerste dag van haar tocht stapte ze uit de bus en brak haar enkel. Dit verhaal snoerde ons direct de mond over onze futiele autoprobleempjes en gedrieën zijn we onder andere naar de bioscoop gegaan, een heel fijne traktatie in Afrika.

Ook hebben we een Nederlands stel ontmoet dat we, toen Superdave weer de onze was, zijn nagereisd naar Cape Mc Clear. Dit dorpje was onze eerste stop aan het meer van Malawi, waar we mooi konden snorkelen.

Het was niet de eerste keer dat we een duikbril op onze neus zetten. In Mozambique waren we in Tofo al meegegaan op een ‘ocean safari'. Enthousiast om eindelijk een duik te nemen in de veelgeprezen Mozambiquaanse zee hadden we niet zo goed naar de beschrijving van deze tour geluisterd en legden direct de benodigde Amerikaanse dollars op de toonbank. We verwachtten een relaxte middag met een rustige vaart naar een goede plek, wat uitleg over het hoe en wat van het snorkelen en tenslotte een mooie duik in de heldere zee, die ons haar schitterende flora en fauna zou tonen.

Helaas bleek deze tour slechts één doel te hebben: een whale shark en/of manta ray zien. (excuses, ik weet de juiste Nederlandse vertaling van deze vissen niet) Dit betekende dat we in een speedboot werden gestopt en met een ongelooflijke vaart gingen naar de plek die de spotter op de boot aanwees. Daar moesten we in hoog tempo flippers aantrekken, masker opzetten, in het water springen en snel-snel naar het beest zwemmen. Voor ik door had dat de grote zwarte vlek die ik in het troebele water net kon onderscheiden de whale shark was, was het dier al verdwenen in de diepte.

We moesten snel de boot weer in klauteren en vlug schoot deze naar de volgende plek waar iets gespot was. Toen Jantine vroeg hoe hard onze prooien konden zwemmen, werd ons verteld dat ze normaal gesproken heel rustig zijn. Nu voelden ze zich waarschijnlijk opgejaagd, want ze waren wel erg snel weg. Toch voerden we in topsnelheid naar een volgende plaats, waar wij het maar voor gezien hielden en op de boot bleven. Het was duidelijk geen goed begin van het snorkelavontuur.

De volgende ervaring voldeed tot mijn opluchting wel aan onze verwachtingen. In Vilankulos stapten we in een dhow (zeilboot) met één motor en voeren we rustig naar een heus bountyeiland, vanwaar we de zee in konden lopen. We zwommen langs het koraal en zagen de meest prachtige vissen en zeesterren. Na een tijdje kregen we een heerlijke lunch op het eiland en na een mooie wandeling zeilden we terug naar het vasteland.

Nog een stuk noordelijker in Mozambique, te Pemba, besloten we een guided dive te doen. Goed geïnformeerd over de precieze invulling van de ochtend, kregen we duikflessen op onze rug en namen we onder vakkundige begeleiding van een zeer relaxte Zuid-Afrikaan een duik in de mooie zee. Super om eens te doen!

Hier in Nkhata Bay, Malawi, zijn er ook veel mogelijkheden om te duiken, maar we houden het bij het snorkelen. We kunnen hier waarschijnlijk voor het laatst het water in springen. De Victoria watervallen staan ook nog zeker op het programma, maar de stroming daar is vlak na het regenseizoen ons net iets te sterk. We houden onze voeten aan land!