Het tweede gedeelte van de In Country Training was wat minder intensief dan het eerste, op een bezoek aan het Nederlandse consulaat na. Samen met Ineke ging ik er naar toe. Aangezien het heel dichtbij het VSO-kantoor zou liggen, namen wij de benenwagen ipv de hier veelvuldig gebruikte taxi. Het werd een zoektocht van anderhalf uur en toen we eindelijk bij het consulaat aankwamen, bleek die inderdaad op tien minuten loopafstand te liggen. Het verschil tussen Lilian Crohnstreet, Liliencronstreet en Crohnstreet is klein....

Vrijdag was voor iedereen de grote vertrekdag, dus om acht uur 's ochtends stonden Emily en ik klaar met onze bagage voor ons guesthouse. Zij werd stipt op tijd door een mede-volunteer opgehaald, ik kreeg een uur later een telefoontje dat ik pas de volgende dag naar Rundu zou worden gebracht.
Na een heel gezellige, ontspannen dag met Ineke in Windhoek stond ik de volgende morgen acht uur weer klaar. Mijn telefoon ging, maar deze keer was het de chauffeur die om richtingaanwijzingen naar het guesthouse vroeg. Zo bekend in de Namibische hoofdstad was ik nog niet, dus dat kostte een paar telefoontjes heen en weer, maar daar gingen we! Eerst moesten we nog weltwee Afrikaanse dames ophalen, vervolgens even naar een winkelcentrum om een kapotte broek te ruilen en natuurlijk ook lunch te kopen, daarna nog even de chauffeur zoeken die in het winkelcentrum was kwijt geraakt, maar daar gingen we!

Op een gegeven moment reden we over de grens van het Kavango gebied, duidelijk af gebakend met een poort. Het leek alsof we een ander land ingingen; eerst reden we nog door stadjes/dorpjes met stenen huizen en winkels, nu zag ik aan de kant van de weg veel ‘cirkels' met 3-7 hutten en veel vee rondlopen. ‘Welcome in real Africa!', aldus een van mijn medepassagiers.
In Rundu zijn de huizen wel van steen gemaakt, maar het verschil met mijn luxe guesthouse in Windhoek was groot; in het huis dat ik met de Oegandees Paul en zijn vrouw Milly deel is de geiser kapot, werken alleen in de stopcontacten in de huiskamer en keuken en is er geen wasmachine. Paul en Milly waren ereen beetjeonverschillig over, omdat ze al wat dingen hadden verbeterd aan het huis.Ik merkte de volgende dag in een ander nabijgelegen huis van VSO-ers, ‘the Holland house', dat dit echt te ver gaat, dus er wordt aan gewerkt! Behalve dan die wasmachine, dat wordt als een luxe beschouwd in een VSO-huis.....
Mijn grootste schrik was mijn eigen kamer. De beloofdemeubels (dwz bed en kast) waren geheel volgens ‘African time' door mijn werkgever (het ziekenhuis) geleverd: nog niet. Gelukkig had de vriend van Paul die zijn bed zou ophalen hetzelfde principe gehanteerd en kon ik mij niet veel later neervlijen op een groot zacht matras in plaats van m'n yogamatje op harde tegelvloer.

Gisterenwas mijn eerste werkdag in het ziekenhuis. Nog totaal niet goed geïntegreerd, stond ik tien minuten te vroeg op de drempel van het kantoor van de Russische manager, dr.Yuri. Met een accent dat me sterk deed denken aan slechteriken uit oude James Bondfilms commandeerde hij me vrijwel direct terug naar huis. Ik moet eerst maar even goed acclimatiseren, Rundu leren kennen en me aanpassen aan de African time. Over twee tot vier dagen mag ik terugkomen!