Zoals ik jullie al heb laten weten, deel ik een huis met het echtpaar Paul en Milly. Zij komen uit Oeganda en langzaamaan beginnen de culturele verschillen duidelijk te worden, wat vaak tot zeer leuke gesprekken en situaties kan leiden.
Wanneer ik ga koken, komt Milly vaak gezellig kletsen in de keuken, maar ik merkte dat ze dat in het begin ook deed om te komen kijken wat ik allemaal in de pan doe en hoe ik dingen combineer. Champignons, volkoren brood (dat hebben ze hier!), rode paprika, komkommer en tomaat op brood, avocado...allemaal nieuwe dingen voor haar. Proeven is nog een stapje te ver, maar ze bekijkt alles met veel interesse.
Ik heb op mijn beurt al genoten van haar chapati's, een soort hartige pannenkoeken en ik ben deze week met andere volunteers gaan lunchen op de open market van Rundu. De inhoud van de pannen was voor mij onherkenbaar, maar met de hulp van de meer ervaren VSO-ers heb ik gekozen voor ‘een soort van' spinazie, ‘een soort van' aardappelpuree en een bekende salade. Erg lekker!
Met enige gepaste trots kan ik zeggen dat ik nog steeds vegetarisch eet. Voor veel Afrikaners onbegrijpelijk en trouwens voor andere volunteers ook, gezien de goede kwaliteit van het vlees hier en de vele braai's (barbecues) die worden gehouden. Tot mijn grote verbazing heb ik hier vega-burgers in de supermarkt weten te vinden, dus ik kan niet de enige zijn die haar nieuwsgierigheid naar de smaak van zebra, kudu of eland weet te bedwingen.

In het ziekenhuis maak ik ook nieuwe, verrassende en soms zeer lachwekkende dingen mee. De weg ernaartoe is al een belevenis gebleken; zoals jullie op de foto van het vorige bericht kunnen zien, ben ik tegenwoordig de blije eigenaar van een fiets. Dat is nog een zeldzaam soort voertuig in Rundu. Sterker nog, volgens mij is 90% van de fietseigenaren VSO-volunteer. Ik heb hier twee Afrikaners zien fietsen en een had in plaats van een stoere fietshelm een enorme motorhelm op, dus die had ook nog wat te leren....
Enfin, ik stap dus elke ochtend fluitend op mijn fietsie. Tenzij die een lekke band heeft en dat gebeurd dankzij die irritante doorns beduidend vaker dan in Nederland (score tot nu toe: 3 in 17 dagen).
Men rijdt hier links, maar daar heb ik dankzij m'n tijd in Nieuw Zeeland al ervaring mee. Opvallender is dat er geen stoplichten zijn in Rundu, maar dat is dan ook totaal niet nodig. Bij een T-splitsing, gelijkwaardige kruising of wat voor een verkeerssituatie dan ook, geldt maar één regel: wie het eerst komt, wie het eerst maalt. Oftewel: iedereen remt of gaat op zijn minst iets langzamer rijden en degene die als eerste was, mag als eerste doorrijden. Op de een of andere manier is dit voor iedereen een duidelijke situatie, maar voor mij is het vaak nog gokken. De meeste automobilisten zijn nog niet zo gewend aan fietsers en het gevolg is dat ik alle ruimte krijg of juist enorm word afgesneden....ach, ik fietsoveral doorheen..

In het ziekenhuis aangekomen moet ik door de centrale gang lopen op weg naar mijn kantoortje. Ik heb al ontdekt dat ik daar 's ochtends vroeg behoorlijk wat tijd voor deze wandeling moet uittrekken. Als je een bekende ziet, groet je hem namelijk. Lijkt simpel, is het niet. Deze begroeting gaat namelijk iets uitgebreider dan ik was gewend:
‘Hallo!'
‘Hoi!'
‘Hoe gaat het met je?'
‘Met mij gaat het goed. Hoe gaat het met jou?'
‘Goed, dank je wel! Maar het gaat dus goed met je?'
‘Jazeker, dank je!'
Verwacht wordt dat dit riedeltje met iedereen die je kent of tenminste een hand hebt geschud wordt uitgewisseld. Het handen schudden kost trouwens ook meer tijd dan in Nederland: eerst geeft je iemand een hand zoals we gewend zijn, vervolgens laat je de vingers los en klem je de duimen in elkaar en tenslotte geef je elkaar weer een hand. Ach ja, heb je tenminste wat te doen tijdens het uitgebreide groeten...

Vorige week heb ik een introductie door het ziekenhuis van dokter Yuri gekregen. Vele handen geschud (....), vele namen gehoord en weer vergeten en ondanks dat ik geen ziekenhuis zoals het Slotervaart had verwacht, ben ik toch wel wat geschrokken van wat ik zag. En dan te bedenken dat dit in Afrika bekend staat als een heel goed ziekenhuis....terwijl ik me afvroeg of het slim was om op een intensive care de ramen open te houden, wanneer de patiënten niet onder een muskietennet lagen (Rundu ligt in een malariagebied), prees dokter Yuri de frisse lucht die door het ziekenhuis ging. 'Zuurstof is het belangrijkste voor de mens!'
En volgens de schoonmakers zijn schone vloeren dat ook; vorige weekwerd me gevraagd of mijn kamer alsjeblieft schoongemaakt mocht worden.Daar zeg ik natuurlijk geennee tegen en zodoende mocht ik, wachtend op de gang,aanschouwen hoe vakkundig het vloerkleed werd gemopt...

Het werk zelf valt me tot nu toe een beetje tegen. Het is nog heel rustig voor me in het ziekenhuis, want men kon hier een jaar lang niet terecht op de audiologie-afdeling, dus de patiëntenstroom moet nog op gang komen.
De meeste patiënten die ik tot nu toe heb gezien, wil vooral een gehoortest om in aanmerking te komen voor de disability grant (soort uitkering voor gehandicapten). Wanneer ik vertel dat zij (of hun doof kind/broer/zus) erg geholpen zouden zijn bij een hoortoestel, willen ze dit niet, terwijl de grant hier juist voor bedoeld. Ik weet natuurlijk niet wat het is om in armoede te leven en elke mogelijkheid voor geld voor eten te moeten aangrijpen, maar ja....dit geeft me wel een naar, machteloos gevoel. Aan de andere kant is er juist heel veel te doen, zijn er veel scholen en klinieken te bezoeken, workshops en informatiedagen te organiseren en weet ik niet waar te beginnen. Het moet allemaal nog wat beter vorm krijgen, dan zal ik wat meer over mijn precieze werkzaamheden vertellen.
Collega-logopedisten die daarop niet kunnen wachten: hou de Lo&Fo in de gaten! In het volgend exemplaar staat een lang interview met Laura, de VSO-volunteer die hier twee jaar heeft gewerkt. Dankzij haar is het hier al een heel stuk minder onduidelijk voor mij dan het in haar begintijd was en heb ik de beschikking over goede apparatuur. Voor degenen die geen idee hebben wat Lo&Fo is, ik heb het artikel digitaal. Stuur me maareen mailtje als je het graag wilt lezen.

Thuis hebben we inderdaad een schotel (scherp opgemerkt, tante M!), maar we hebben het kleine pakket. De enige Europese zender die we kunnen ontvangen is BBC. Tenzij het helemaal uit de hand gaat lopen, zal ik dus niet veel meekrijgen van de verkiezingsperikelen.
De foto's bij deze update zijn van Rundu. Nog niet zo heel spectaculair, ik hoop dat ik de volgende keer mooiere foto's kan toevoegen. Morgen ga ik met twee volunteers uit Oshikati kamperen in de Caprivistrook en we gaan dan ook naar een national park, dus waarschijnlijk gaan dat wel lukken.
Zalig Pasen iedereen!