Het bezoek aan het Mahango national park waar ik de vorige keer mee geëindigd ben, was zeer geslaagd. Samen met Kris en Matt, twee Britse VSO-ers, ben ik eerst naar de Popa falls gereden. Dat bleek meer een stroomversnelling dan een waterval, maar toch de perfecte lunchplek.
Vervolgens reden we naar Ngepi-camp, een zeer populaire camping/lodge. Na een avontuurlijke weg ernaartoe (lang leve de 4WD!) bleek het té populair: vol....niet zo vreemd natuurlijk tijdens het paasweekend....Gelukkig hadden we snel een andere, zeker zo mooie lodge gevonden, waar we konden kamperen aan de rivier. Na een duik in het zwembad, een heel fijne, warme (!) douche en een lekker zelf-op-de-braai-gemaakt diner kropen moe maar zeer tevreden we ieder in ons eigen tentje om midden in de nacht wakker teschrikken van het wel zeer nabije ‘geknor' van nijlpaarden. Dat krijg je als je echt naast de rivier staat! De volgende dag bleek dat het water van de rivier teveel was gestegen door de regenbuien in Angola en moesten we verhuizen naar een ander plekje. Uitzicht was wat minder, maar nu konden we wel de hele nacht doorslapen.

In de Lonely Planet lazen we dat de periode na de regentijd (nu dus) het slechtste moment is om Mahango Park te bezoeken, omdat er dan drinkwater genoeg is voor de dieren, waardoor ze veel in de bossen blijven Een leuke ontdekking, op weg naar het park! Maar zelfs mijnmeest favoriete reisgids bleek niet altijd gelijk te hebben, we hebben veel verschillende dieren gezien: zebra, kudu, struisvogel, baviaan, springbok, impala, wildebeest en zeer veel soorten vogels.

Het weekend erop stond weer een reis gepland. VSO had namelijk alle volunteers die in januari en degenen die in maart zijn begonnen uitgenodigd voor de tweede In Country Training. Was de eerste nog op het kantoor in Windhoek, hadden ze deze keer gekozen voor een lodge in Mariental. Dit kleineplaatsje ligt ten zuiden van Windhoek, dus dat was een flinke reis ernaar toe.
Ik vertrok vrijdags samen met Martijn, een Nederlandse VSO-er die in januari in Rundu was aangekomen en die een auto had geleend van een local. Het ‘bakkie' (auto met laadbak) was erg oud, maar Martijn had hem net naar de garage gebracht voor een servicebeurt. De verse olie die erin was gestopt, maakte echter dat er vuil in de motor los kwam, waardoor we na zo'n twee uur rijden met kokende olie en water aan de kant van de weg stonden. U begrijpt, de reden van het mankement is me pas een week later uitgelegd door de garagehouder, die ons naar Grootfontein heeft getrokken en daar een vakkundige blik in de motor heeft geworpen.....
Via taxi en vervolgens een zogenoemde combi (klein OV-busje) naar Windhoek, waar we 's avonds laat aankwamen en gelukkig echt met open armen werden ontvangen door VSO-ers die daar wonen.
Na een heel gezellig en relaxed dagje in de hoofdstad slenteren met andere volunteers zijn we de volgende dag vertrokken naar Mariental. Tijdens de training kregen we wat meer achterliggende informatie en een studieopdracht over de politieke en culturele geschiedenis en de huidige situatie van Namibië.
Deze week was ook bedoeld om met elkaar te praten over moeilijkheden op werk- of woonplek. Ik had nog niet zoveel gewerkt (wat wil je, als je de eerste week vrij krijgt...) en zat niet zo met moeilijkheden in m'n maag, dus aanvankelijk leek de training me nog niet zo nodig. Ik herkende echter toch best wel wat van de punten die andere volunteers naar voren brachten en na twee dagen genieten van de rust en luxe van de lodge merkte ik hoe ontzettend moe ik was en hoeveel indruk Namibië tot dan toe op me had gemaakt.
Ik was daarom blij dat deze training niet zo intensief was als de eerste In Country Training, waarin we overspoeld werden met informatie en nieuwe indrukken. Deze keer werden we in groepen verdeeld en kreeg elke groep een opdracht over een bepaald onderwerp en hadden we erg veel tijd om informatie te verzamelen en de presentatie te verzorgen. Ik mocht samen met drie anderen uitzoeken in hoeverre de politiek en economie was veranderd in het zuiden van Namibië in de twintig jaar na de onafhankelijkheid.
Buiten deze leerzame momenten waren er ook genoeg andere meer ontspannen of juist spannendere dingen georganiseerd. We zijn naar een toneel-dansgroep gegaan die oude folklore in ere willen houden en daar werd ik door Meisie, een Namibische dame uit mijn stoel getrokken om met haar te dansen. Zie video (en bedankt Matt!)
Ook mocht ik van de eigenaresse van de lodge de cheetah eten geven. Nou betekende dit dat ik simpelwegeen homp vlees over een hoog hek mocht gooien, maar toen de cheetah zijn middagmaaltje rook, rende hij erop af en sprong me tegemoet. Ookalbelandde hij tegen hethek, ik schrok me rot....

Fris en monter ben ik 's maandags weer aan de slag gegaan en in de loop der week merkte ik dat mijn nieuwe goede zin effect had; ik had wat meer patiënten en de benodigdecontacten zijn gelegd, waardoor ik nu ook afspraken in mijn agenda heb om scholen, klinieken en ziekenhuizen in de omgeving te bezoeken.
Mijn taak hier is namelijk om als ´regional audiologist´ aan de slag te gaan. Audiologist wil zeggen dat ik gehoortesten afneem en daar waar nodig kan helpen met hoortoetselaanpassingen en regional betekent dat ik dat niet alleen in het ziekenhuis van Rundu zal doen, maar ook in verschillende instellingen in de omgeving.
Verder zal ik me bezighouden met hetimago van doven, dovenonderwijs en ik-weet-niet-allemaal-wat. En ik weet écht niet wat, want ik heb al gemerkt dat erveelprojecten eninitiatieven gaande zijn waarbij ik me zou kunnen aansluiten.

Ik merk dat Rundu al echt als ´thuis´ voelt en dat ik me al begin aan te passen aan de manier en het tempo van leven hier. Behalve dan de snelheid van lopen; Afrikaners zijn dacht ik de snelste renners, maar daar is hier in het dagelijks leven niet veel van te merken.....sjokken en sloffen is hier heel normaal. Ach, wie weet leer ik dat ook nog wel aan!