Volgens mij heb ik iedereen al persoonlijk bedankt, maar ook via deze weg: hartelijk dank voor alle felicitaties! Ik ben echt overdonderd van alle berichtjes, mailtjes, krabbels, een sms en zelfs een youtube-filmpje....en dan te bedenken dat de ouderwetse post mij nog niet heeft bereikt....Echt superleuk om te merken dat die enorme afstand niets uitmaakt en velen aan mijn verjaardag hebben gedacht!

Ik heb mijn verjaardag niet thuis gevierd. Vorige week heb ik in Katima Mulilo gewerkt, de grootste stad in de Caprivistrook, het smalle stuk land in het noordoosten van Namibië. Een gebied waar je niet alleen moet remmen voor koeien en ezels op de weg, maar ook moet uitkijken voor overstekende olifanten.

Jesse, een Nederlandse volunteer die daar als fysiotherapeut werkt, had samen de lokale audiologie-assistente Patricia een programma voor mij in elkaar gezet om allerlei kinderen te onderzoeken, testen en oorafdrukken te maken. Veel kinderen waren al een keer gezien door tijdens een outreach programma in februari, toen de organisatie CLaSH (children with language, speech, and hearingproblems) samen met de audioloog van het ministerie van onderwijs langskwam. Het was verbazingwekkend hoeveel kinderen of ouders van kinderen niet hadden geluisterd naar hun advies om naar een kliniek te gaan vanwege een oorontsteking. Vier maanden later: nog steeds ontstoken oren.

Ik heb elke dag best wel veel kinderen gezien, maar dankzij de goede zorg van Jesse voelde het niet als hard werken; regelmatig kwam ze met een kopje koffie, zorgde ze voor een lunchpauze en 's avonds werd me een heerlijke maaltijd voorgeschoteld. Bovendien sliep ik in het guesthouse van Cheshire home, het opvanghuis voor lichamelijk gehandicapte kinderen waar zij werkt. Het voelde als een verwenweekje en daarom nam ik maar al te graag het aanbod aan om een dagje langer te blijven. Zodoende heb ik op mijn verjaardag samen met haar en twee andere volunteers gebarbecued. Gezellig!

Het werk krijgt steeds meer vorm; ik werk nu drie dagen per week in het ziekenhuis en ga twee dagen in ‘the outreach'. Elke maand ga ik met Linus, een Keniaanse volunteer die hier als ergotherapeut werkt, naar twee ziekenhuizen inde buurt. De eerste keer dat we dat deden schrok ik van de hoeveelheid mensen die op mij zaten te wachten. Het waren er echt veel te veel! Gelukkig zijn Namibiers zeer geduldig in wachten en leek niemand het erg te vinden om de hele dag op een houten bankje te zitten wachten op een onderzoek, dat soms maar vijf minuten duurde. In het begin stuurde ik iedereen met volle oren, ontstoken of geperforeerde trommelvliezen door naar de KNO-arts in Windhoek. Na een paar weken kwam echter het bericht dat de afdeling de hoeveelheid verwijzingen niet meer aan kon. Ik heb de paar KNO-artsen die Namibië rijk is opgebeld en ben langs een ziekenhuis in Oshakati gegaan voor adviezen over wat ik zou kunnen doen. Ik dacht en hoopte dat ik even met een van de twee artsen apart zou kunnen spreken, maar werd vriendelijk in de behandelruimte ontvangen. Beide artsen zaten ieder aan een kant van een tafel met materialen en zagen in sneltreinvaart vele patiënten, terwijl ze tussendoor telefoontjes en smsjes kregen en beantwoorden. En mij dus advies gaven over wat te doen bij welk probleem. Ook mocht ik getuige zijn van een poging tot het verwijderen van een tumor in een oor, maar omdat de patiënt teveel bewoog vanwege de pijn, besloot de arts hem toch maar te laten opnemen voor een operatie. Je begrijpt, een zeer leerzame en interessante middag!

Nu sta ik er niet meer van te kijken hoe slecht men weet hoe een oor in elkaar zit en die verzorgt, maar in het begin was ik er wel verbaasd over wat er hier in oren wordt gestopt om ze schoon te maken of jeuk te ‘verhelpen': paperclips, lucifers, kippenveren (zeer populair onder de oudere bevolking) en ik heb zelfs een keer een mevrouw tegen over me gehad die trots twee stokjes uit haar kroeshaar haalde die volgens haar de perfecte lengte en dikte hadden. Tja, geen wonder dat beide trommelvliezen geperforeerd waren...

Voorkomen is beter dan genezen en daarom ben ik van plan om samen met CLaSH en een private ENT-doctor uit Windhoek een nationaal voorlichtingsprogramma op te zetten over oren en (preventie van) oorontsteking.

Afgelopen week kregen we een Duitse teacher-trainer op bezoek in Rundu, Haidi. Zij gaf een paar keer een workshop voor leraren van kinderen met gehoorproblemen. Samen met haar ben ik langs een aantal scholen gegaan om de leerlingen met hoortoestellen op te zoeken om te kijken of ze die dragen en er tevreden over zijn. Helaas bleek niet iedereen zijn toestellen te gebruiken of überhaupt te weten waar ze waren, maar gelukkig hebben we toch een aantal kinderen geholpen en hun leraren advies gegeven. Haidi was aan het eind van haar bezoek nog net zo enthousiast als aan het begin en wil graag nog een keer terugkomen en meehelpen met het voorlichtingsprogramma.

Genoeg over het werk, er is ook zeker tijd voor ontspanning!

Begin juni hadden een aantal volunteers een ‘Global Education weekend' georganiseerd, een weekend met een enigszins educatief verantwoorde kant. We zijn naar het een onderzoekscentrum van het ministerie van visserij geweest, waar een volunteer tot begin deze maand werkte. Het was interessant om zijn placement te bekijken, maar eerlijk gezegd vond ik het vooral een geslaagd weekend door de avonden bij het kampvuur en het bijkletsen met andere volunteers.... We sliepen bij Ngepi-camp, een camping die vooral opvalt door de aparte sanitaire voorzieningen, die veel in de open lucht staan (zie foto's).

Aanvankelijk dacht ik dat de worldcup hier een ver-van-mijn-bed-show zou worden, want we kregen totaal niets mee van de voorbereidingen. Het tegendeel echter bleek waar: op de dag van de opening reden vele taxi's rond met vlaggen uit het raam, speelde elke winkel het WK-lied en hadden vele caissières vlaggen op hun wangen getekend. Helaas zag ik nergens de Nederlandse vlag en durfden ze me zelfs uit te lachen wanneer ik die suggereerde voor de volgende dag. Nouja!

Van de eerste ronde heb ik weinig gezien, maar nu huisgenoot Paul zonder vrouw, maar met antenne terug is van z'n vakantie in Uganda, krijg ik wat meer mee van de wedstrijden. Al heb ik nog geen van de Nederlandse wedstrijden thuis gezien. De wedstrijd Nederland-Slowakije heb ik bijvoorbeeld in het ziekenhuis gekeken. In de wachtkamer van de polikliniek hangt namelijk een televisie en aangezien de wedstrijd onder werktijd was, heb ik het samen met een paar doktoren en de wachtende patiënten gevolgd. Zij hadden geloof ik meer aandacht voor mij en mijn reacties dan voor de tv, maar goed, het was een leuke ervaring. Gezien de uitslag voor beide kanten!

De wedstrijd tegen Brazilië heb ik samen met Haidi gezien, die gelukkig ook erg blij was met onze overwinning. Ik heb op mijn beurt met haar mee gejuicht toen Duitsland de volgende dag van Argentinië won. We zaten in de auto, op weg naar Windhoek, en kregen veel vreemde blikken van andere automobilisten toen Haidi na elk goal enthousiast zat te toeteren.

Dat wordt straks nog een Nederland-Duitsland finale?!