Uit mailtjes vanuit Nederland heb ik het idee dat mensen spannende verhalen van mij verwachten, dat ik elk weekend erop uit ga en grootste avonturen beleef. Helaas, ik moet jullie teleurstellen!

‘s Ochtends word ik meestal veel te vroeg door de wekker gewekt (oftewel onze haan die het nodig vindt om al te kraaien als het nog pikdonker is). Na een douche en ontbijt stap ik op mijn fiets en ga naar het ziekenhuis. Daar is het soms rustig, soms niet. Wanneer ik naar een school of een nabijgelegen ziekenhuis ga zie ik meestal kinderen of patiënten aan de lopende band.

Om één uur is het lunchpauze en fiets ik even naar huis voor een boterham of eet ik met collega's op de plek waar we zijn of in de kiosk van het ziekenhuis. De medewerksters daar kennen me inmiddels en verbazen zich er niet meer over dat ik geen vlees eet, maar wel om een extra schep groente vraag.

Na de lunchpauze ga ik weer aan het werk en om 5 uur doe ik mijn deur op slot. Meestal ga ik dan naar een supermarkt, waar ze naast een paar onbekende of vreemde dingen ook gewoon tomaten, brood en tandpasta verkopen.

Thuis gekomen kook ik, eet ik en doe vervolgens de afwas. 's Avonds lees of mail ik wat of kijk ik samen met Paul tv. De keuze uit zenders is vrij groot en gelukkig wisselen we de 24 uur zenders 'Big Brother'- en 'Idols' af met anderen voor een leuke film, serie of het Nederlandse acht uur jourmaal. Na vijf maanden ben ik er achter gekomen dat er een Belgisch-Nederlandse satellietzender (BVN) bestaat die elke dag het NOS journaal uitzend. Kan ik toch nog op de hoogte blijven van het wel en wee in ons kikkerlandje.

In het weekend spreek ik, als ik in Rundu blijf, wat af met andere volunteers, was ik mijn kleren (wat dankzij gebrek aan wasmachine veel tijd in beslag neemt), ga ik winkelen, maak het huis schoon, of althans het gedeelte dat ik gebruik, kijk ik een filmpje, lees en mail ik.

Conclusie van dit saaie verhaal? Ik heb hier een dagelijks leven wat echt niet zo veel verschilt met die in Nederland!

De laatste tijd heb ik regelmatig een home-stay-weekend, vanwege afspraken in Rundu, gebrek aan public holidays én uit omdat ik een tijdje vanwege flinke verkoudheid geen zin had om erop uit te gaan. Jawel, hier op het zuidelijk halfrond is het nu winter en hoewel het volgens Nederlandse standaarden die naam niet waard is, heb ik toch een winterse verkoudheid opgelopen. Gedurende tien dagen was écht koud. Ik miste de Hollandse huizen toen wel, want een huisverwarming kennen ze hier niet. Aldus zat ik 's avonds met jas aan, voeten op een warme kruik en dan ook nog onder een deken op de bank. Maar goed, die tien dagen zijn alweer een tijdje terug, de winter loopt op z'n eind en dan word ik een beetje ziek.

Ik ben voor alle zekerheid maar naar de dokter gegaan, ik werk tenslotte toch in een ziekenhuis. Dat gaat als volgt:

• - naar receptie voor een wit A4tje met ziekenhuis stempel en mijn naam erop. (normaal gesproken krijg je een officieel medisch paspoort waar alle verrichtingen en bezoeken in komen te staan, maar die zijn al een aantal weken op)
• - naar de check-in om gewicht, temperatuur en bloeddruk te laten meten. Dat zag er volgens de nurse, die de resultaten en klachten opschreef op het A4tje, goed uit. Hij maakte zich geen zorgen over m'n temperatuur van 35.7 graden, want ach, de meetmethode (thermometer onder m'n oksel) is toch 'not really reliable'....
• - naar de dokter, die me amper aankeek, de aantekeningen van de nurse las en me een berg medicijnen voorschreef. Ik moest 12 pillen per dag slikken! Paracetamol, vitamine c en antihistamine. Laatstgenoemde kregen Sandra en ik een aantal jaar geleden in Laos tegen wagenziekte en daar raakten we toen compleet knock-out van, (waardoor we overigens totaal niet misselijk werden), dus ik heb de dosering maar enigszins aan gepast.

Als medewerker van het ziekenhuis mocht ik gelukkig alle rijen overslaan, want op deze manier duurt een doktersbezoekje minstens een have dag! Enfin, ik heb een paar dagen enorm goed geslapen en voel me nu weer helemaal beter.

Grote uitzondering op Rundu-weekenden was m'n trip naar Mariental waar Dorine woont. Voor diegene die eerdere verhalen niet kent: ik had haar al ontmoet op een voorbereidingsweekend in Nederland. Eind maart kwam zij aan en werd zij als enige VSO-er ten zuiden van Windhoek geplaatst. Samen met Ineke, degene met wie ik naar Namibië ben gevolgen, ben ik haar gaan opzoeken. Samen zijn we nog verder naar het zuiden gereden en zijn we naar Brukaros gegaan, een heel oude vulkaan. Daar hebben we echt een supermooie wandeling gemaakt, over een bergpad op de heenweg. Op de terugweg raakten we het pad echter kwijt, maar via een intensieve klimtocht over de rosten konden we onze auto gelukkig weer terugvinden. Moe maar voldaan kwamen we terug in Mariental waar we een zeer gezellige braai hebben gehad bij de familie van Jaco, Dorine's vriend.

Afgelopen week ben ik trouwens weer naar Katima Mulilo gegaan voor een follow-up voor de kinderen die ik daar eind juni had gezien. Jesse had weer een mooi programma in elkaar gezet en verzorgde mij wederom zeer goed.

Helaas zag ik weer kinderen die niet naar de kliniek waren gegaan en dus met dezelfde problemen zaten. Ik heb er inmiddels wat meer begrip voor gekregen, want best veel mensen wonen vrij ver van de kliniek en moeten de afstand van soms wel 20 kilometer lopend afleggen.

Aankomende week wordt een korte werkweek voor mij. Woensdag ga ik naar Windhoek voor een aantal werkafspraken en vanuit daar ga ik samen met Matt en Marika op reis naar de westkust van Namibië.

Dus ik zie eigenlijk toch best veel van het land.....