Sinds 2003 komen bijna elk jaar twee Duitse KNO-artsen naar Namibië om ongeveer 50 patiënten, voornamelijk kinderen, aan hun oor te opereren. Meestal gaan ze naar Oshakati, omdat daar een van de weinige Namibische KNO-artsen in opleiding werkt en zo getraind kan worden. In 2008, toen Laura in Rundu volunteer was, hebben ze patiënten in Rundu geholpen.

Net op het moment dat ik in een werkdip zat, omdat ik erg het gevoel had dat ik service zat te verlenen oftewel patiënten zien, in plaats van mensen op te leiden en écht wat te doen, werd ik gebeld door Heide. Zij is de directrice van CLaSH, een organisatie voor kinderen met taal- spraak- en hoorproblemen en de motor achter het oorkamp ‘Omakutsi' (‘oor' in Oshiwambo, een van de vele talen van Namibië). Ze vroeg of ik er iets voor voelde om dit jaar het oorkamp in Rundu te organiseren. Maar natuurlijk!

Dr.Yuri was ook snel overgehaald, aangezien de kosten van het geheel voornamelijk vallen op de rekening van CLaSH.

In de afgelopen zeven maanden heb ik veel, heel veel mensen gezien met middenoorproblemen. Het gevolg van gebrek aan hygiëne en gebrek aan kennis over het oor. Mensen wassen zich in het vuile water van de Kavango rivier en gebruiken kippenveren, stokjes en lucifers om hun oren schoon te houden, wat vaak juist infecties veroorzaakt en/of deze in stand houdt. Vaak leidt dit tot een perforatie van het trommelvlies.

Geld voor een verzekering is er niet, dus een operatie in een privéziekenhuis is niet mogelijk. Er zijn maar twee staatsziekenhuizen met een KNO-afdeling: in Oshakati en in Windhoek.

In Oshakati zijn momenteel niet de juiste instrumenten aanwezig voor een tympanoplatiek, de operatie waarbij het gat gedicht wordt. Alle patiënten worden dus naar Windhoek gestuurd, maar als mensen al op de lijst komen voor het vervoer naar de hoofdstad, komen ze vaak terug met een zoveelste antibioticakuurtje. Kortom, de Duitse doctoren waren zeer welkom!

Het was een zeer drukke hectische periode van voorbereiding, oorkamp en nazorg, maar vooral ook ontzettend leerzaam en leuk. De Duitse doktoren, Jürgen en Götz, kwamen op een zaterdag aan in Rundu per vliegtuig en de volgende dag arriveerde Ailly, de KNO-arts uit Oshakati. Het contact met hen was heel goed, ze waren zeer vriendelijk en relaxed. Ik mocht meekijken tijdens de operaties en dan legden ze me van alles uit. Echt superinteressant om het oor eens echt van binnen te bekijken.

Na de operaties was het tijd voor ontspanning en bespraken we de dag onder het genot van een hapje en een drankje in hun lodge.

Ze waren hier een week lang en het doel was om elke dag 10 patiënten te behandelen, maar dat is helaas niet gelukt. De wisseling tussen operaties door ging in Afrikaans tempo en bovendien waren er veel patiënten niet op komen dagen, wat ik een enorme teleurstellend vond; hebben de mensen de vrijwel unieke kans om te worden geholpen, blijven ze weg! Een vader vertelde me dat hij niet wilde dat zijn dochter een week school zou missen en ik kon hem jammer genoeg niet van dit ‘korte-termijn-denken' afhelpen.

In totaal hebben we 38 patiënten geopereerd en tijdens de week van nazorg bleek dat er slechts bij één jongen een nieuwe infectie was ontstaan. Erg jammer, maar volgens Jürgen en Götz is het een goede score tot nu toe.

Over twee weken komt de privé-KNO-arts uit Windhoek die de pre-operatieve check up bij alle patiënten heeft gedaan weer naar Rundu, samen met Ailly. Dan zullen de oren worden gecontroleerd en schoongemaakt. Een paar weken later zal ik bij iedereen weer het gehoor testen en is het eindresultaat bekend. Ik ben erg benieuwd!

Nog meer 'zon achter de wolken'-nieuws: het contact met Paul, m'n Oegandese huisgenoot, was in de loop der tijd op een of andere manier wat minder geworden. We hadden geen ruzie, maar het was niet zo gezellig meer en ik voelde me steeds minder thuis in eigen huis.

Ik had bij het ziekenhuis aangegeven dat ik graag wilde verhuizen naar een woning op het ziekenhuisterrein. Vlak na het oorkamp was het zover: er was een huis vrij! Al helemaal aan het tempo hier gewend, was ik zeer blij verrast toen bleek dat de hoogstnodige meubels die ik nog niet had (lees: koelkast en bank) supersnel geregeld waren en ik zowaar dezelfde middag transport had om te verhuizen. Het is een klein studiootje, maar het voelt als een paleis: alles voor mijzelf! Ik heb nog geen fornuis, maar dat komt nog wel. Het is toch te warm om te koken, want ook in de meest letterlijke betekenis schijnt de zon: het wordt zomer in Namibië.

Het is (nog?) goed vol te houden, maar ik ben wel erg blij dat ik nu niet meer naar mijn werk hoef te fietsen!