Nog lang hebben we nagegniffeld over onze succesvolle 1 aprilgrap. Helaas kregen we hiervoor een flinke rekening gepresenteerd. De auto deed het prima, maar er waren een aantal kleine zaken die we voor alle zekerheid even na wilden laten kijken.

Vandaag wilden we onze auto weer ophalen en Jantines verjaardag onderweg vieren. De garage bleek echter niets te hebben gedaan, behalve een servicebeurt waar we niet om hadden gevraagd. De ‘kleine zaken' bleken namelijk ruim 19.000 rand te kosten (zo'n 2000 euro) en ze wilden er zeker van zijn dat wij daarmee akkoord gingen. Niet dus, want na een goed gesprek met een medewerker konden we onder de kosten van de ongevraagde service uitkomen en bleek dat weinig van de gevonden mankementen direct gerepareerd moesten worden. Tevens raadde deze vriendelijke man ons aan om naar een garage te gaan die niet het logo van Toyota gebruikt om rekeningen op te hogen. Kortom, de creditcard blijft in de portemonnee! Morgen laten we twee banden en schokbrekers te vervangen en gaan we weer verder. Op hoop van zegen....

De afgelopen anderhalve week hebben we weer veel gezien en gedaan, dus bereid u voor op een lang verhaal!

Na het verlaten van het sprookjesachtige Hogsback belandden we op the wild coast, een stuk kust dat zijn naam te danken heeft aan de mooie ongerepte natuur. Tot nu toe hadden we met name aandacht gehad voor flora en fauna en nu besloten we ons ook te richten op de lokale bevolking. Na de luxe en weelde van Kaapstad en de Gardenroute bereikten we nu Transkei, een armer gebied van Zuid Afrika. Eindelijk hadden we niet meer het gevoel dat we in Frankrijk vertoefden.

Tijdens een wandeling naar ‘Hole in the wall' waren er veel jongens die ons wilden gidsen. Koppig als wij zijn, sloegen we deze aanbieding telkens af. Inmiddels zo ervaren in het hiken, konden wij de weg vast zelf vinden! Uiteraard raakten we het pad op een gegeven moment toch kwijt en liepen we door de dorpjes van de Xhosa, de plaatselijke bewoners. De kinderen vonden die twee blanke zwerfsters reuze interessant, vooral toen ze ballonnen bij zich bleken te hebben. Zo liepen we met een lange stoet kids achter ons aan tot we de weg weer gevonden hadden. Het gat in de muur was wat verder dan we hadden gedacht, dus we een auto hoorden aankomen, schoten onze duimen omhoog. We kregen een lift van een heel lief Zuid-Afrikaans

echtpaar dat ons overstelpte met allerlei gevraagde en ongevraagde adviezen en ons terug naar het hostel bracht.

Onze volgende slaapplaats in Bulungula was voor 40% in handen van locals. Elke dag werd er traditioneel gekookt en verschillende tours werden georganiseerd door mensen die daadwerkelijk weten waar ze het over hebben. We verwachtten hier geen toeristisch ‘aapjes kijken' waarbij plaatselijke bevolking zich leuk aankleedt en een dansje doet, terwijl de bezoekers hun camera overdadig laten flitsen. Tijdens de village walk bleek dat we het bij het rechte eind hadden. De mensen waren druk met hun alledaagse bezigheden, groetten ons vriendelijk en gingen vervolgens door met hun activiteit. Soms konden we meedoen en aldus hebben we onder toeziend oog van een aantal giebelende vrouwen een baksteen gemaakt. Na een bezoek aan de traditional healer (die helaas niet thuis was), een kijkje in de lagere school en de buurtsuper hebben we de tocht afgesloten in de shebeen, de kroeg. Niet geheel onverwacht waren hier de meeste mensen te vinden, die alleen Xhosa spraken. Met behulp van onze gids en een verfemmer gevuld met 5 liter zelfgebrouwen bier hebben we toch enigszins kennis kunnen maken. Jantine en ik namen zeer bescheiden een klein slokje van deze ranzige, zure drank. Anderen genoten er zichtbaar meer van.

De tour ging door naar Durban, een stad met vele Indische invloeden. Het plan was om hier de beroemde bunny chow te eten (curry in brood) en die kleine mankementjes aan de auto te laten repareren. Op weg naar de stad bedachten we dat het een goed idee was om de garage eens te bellen voor een afspraak. Die kon helaas pas een week later gemaakt worden. We hadden geen zin om een week lang in de stad vast te zitten, dus moesten we de plannen wat herzien.

Een afspraak bij de garage in Pietermaritzburg was snel gemaakt en we hadden vlot een fantastische plek bij Tim en Margie gevonden om te couchsurfen. Zij was bruidsmeisje voor een goede vriendin en had een kitchen tea georganiseerd, waar wij van harte welkom waren. Dit is een tweede vrijgezellenavond voor de bruid, waarbij de sfeer wat rustiger is (zoals Margie uitlegde: zodat het ook leuk blijft voor oudere vrouwen) en zij cadeautjes krijgt voor in de keuken. Overigens hebben we na de party afscheid genomen van de oudere vrouwen en zijn we de stad ingedoken.

Na een gezellig dagje in Pietermaritzburg met Tim en Margie, hebben zij ons weggebracht naar een hostel vlakbij de beroemde Sani-pas. We reden in mijn auto, die Tim twee dagen later bij de garage bracht, terwijl wij met een tour door de bergpas het koninkrijk Lesotho bezochten.

Al snel kwamen we tot de conclusie dat het een zeer wijs besluit was geweest om niet zelf achter het stuur te zitten; het was een hobbelige zandweg met diepe afgronden en scherpe bochten met bijnamen als ‘suicide turn' en ‘devils elbow'. Dankzij de uitmuntende rijkunsten van onze gids konden we rustig genieten van het prachtige uitzicht.

Lesotho was ook een schitterend land. Eigenlijk was het jammer dat we er slechts twee dagen waren. De tour was zoals verwacht van een hoog toeristisch gehalte, dus er werd zoals dat hoort voor ons gedanst door verklede mensen. Tja, het hoort erbij.

De gids was geboren en getogen in Lesotho. Hij was dus een Basotho en sprak Susotho en met een leuk gevoel voor humor heeft hij ons heel veel uitgelegd over zijn thuisland en zorgde dat al onze vragen werden vertaald en/of beantwoord.

De tweede dag reden we weer terug over de Sani-pas naar het hostel. Wederom waren Jantine en ik blij dat we dat niet zelf hoefden te doen, want vanwege mist was het zicht beperkt tot één meter. In tegenstelling tot de gids, die het fluitend deed, zouden we peentjes zweten.

We hebben het hostel veilig bereikt en de volgende dag zijn we naar Tim en Margie in Pietermaritzburg teruggekeerd. Morgen gaat zoals gezegd de reis weer verder.

Voor dezelfde verhalen, maar dan net iets anders: zusterjantine.waarbenjij.nu