Het schrijven van mijn verhalen spreid ik altijd over een aantal dagen. Ik maak ze in word en als het verhaal klaar is en we ergens een internetverbinding hebben, zet ik het op m'n weblog. Het verhaal van afgelopen week is echter zo lang geworden, dat ik hem in tweeën splits. Om met het spectaculaire eind te beginnen: we hebben autopech gehad. Dan heb ik het niet over een simpele lekke band, maar over échte pech.

Eergisteren vertrokken we naar Hogsback, een klein plaatsje dat in het bosrijke binnenland ligt. We reden in de warme zon met een gezellig muziekje op de achtergrond tot dit idyllische plaatsje wreed werd verstoord door een oplichtend rood lampje op het dashboard. Inmiddels weten we wel iets van de auto af, maar na alle basic controles van olie, water en andere vloeistoffen die we kenden, moesten we concluderen dat we werkelijk geen idee hadden wat dat lampje te betekenen had.

De handleiding die wel uitgebreid verslag doet over het in- en uit elkaar halen van de motor gaf tot onze verbazing geen uitleg over de lampjes.
Met enige aarzeling, maar zonder andere keus zijn we voorzichtig doorgereden.

Op een gegeven moment zagen we Hogsback liggen en we dachten dat we opgelucht konden ademhalen en de auto naar de garage brengen. Ineens werden we opgeschrikt door rare geluiden, gevolgd door een ‘plof-kloink-kggg' en zagen we zowaar rook onder de motorkap komen. Gelijk uit de auto gesprongen en toen deze niet ontplofte (teveel films gekeken?) hebben we hem aan de kant geduwd. Gelukkig lag Hogsback op loopafstand en was hulp bij de garage snel geregeld. Ze hebben de auto naar de garage gesleept en bekeken.
Kennelijk keken we erg beteuterd en wanhopig, want de monteur vroeg ons direct naar onze verdere plannen. Alsof we daar al over hadden nagedacht.... Snel besloten we om ons aan het originele plan te houden, pakten snel een rugzakje en aldus heeft hij ons naar het hostel gebracht dat we eerder hadden uitgekozen met de mooie naam ‘Away with the fairies'. Het hostel was zo mooi als beloofd door andere reizigers, maar we konden er niet erg van genieten.

De volgende dag werden we namelijk gebeld door de monteur die ons al snel het doodvonnis ‘niks meer aan te doen' bracht. Hij had een ingewikkeld verhaal waaruit we begrepen dat er naast een oververhitte motor problemenin de versnellingsbak lagen. De kosten zouden zohoogoplopen dat het de moeite niet was. Einde Rav4 aka Superdave dus :(

Dat gaf ons direct een nieuw probleem: wat doen we met al onze spullen? De monteur bleek weer een redder in nood en samen met hem brachten we alles naar het hostel.
Toen we onze tent een maand geleden kochten, hadden we bewust voor een iets grotere tent gekozen. We hadden er echter geen rekening meegehouden dat we er ooit àlles in zouden moeten zetten. Ook de mensen van het hostel waren gelukkig heel hulpvaardig en liet ons wat bagage in een kamer stallen.

Vandaag hebben we een mooie wandeling gemaakt in de omgeving. Het doel was om te bespreken wat we nu gaan doen. Gaan we de plaatselijke bevolking blij maken met onze onderbroeken, drastisch opruimen tot ieder één rugzak en dan verder liften? Of met openbaar vervoer? Misschien op een of andere manier een nieuwe auto bemachtigen? Eentje huren? Hier ergens als volunteer aan de slag tot begin juli? De rest van de tocht afblazen en het absoluut onverwachte doen en ons vliegticket vervroegen?

De wandeling duurde vier uur, maar de mooie omgeving leidde teveel af. We zijn er nog niet uit. Ideeën, meningen en suggesties zijn welkom....