Het leek zo'n stoer plan: Ik vraag VSO nog geen vlucht voor mij naar huis te boeken en Jantine komt met een enkele reis naar Namibië. Samen gaan we reizen en we zien wel wanneer we teruggaan naar Nederland. Helaas mocht het niet zo zijn. Vanwege internationale regelgeving kwam Jantine het vliegtuig niet in zonder een retourvlucht en ze moest deze snel op het vliegveld boeken. Ze zou ook nog eens binnen drie maanden moeten terugvliegen, dus met de mogelijkheid van omboeken in gedachten kocht Jantine een ticket voor eind mei.

Deze bureaucratische onzin mocht de pret van ons weerzien niet drukken; op weg naar de flat van volunteers waar we mochten logeren, zaten we al snel als vanouds te babbelen en te lachen. Ik kwam al gauw weer helemaal op de hoogte van het wel en wee in Amersfoort!

We hebben eerst een paar dagen in Windhoek doorgebracht. Hier hebben we de laatste inkopen gedaan en natuurlijk Jantines ticket omgeboekt. VSO was blij met mijn vroege aanvraag en kon voor mij een plaatsje in hetzelfde vliegtuig bemachtigen. Zoals het er nu naar uitziet, komen we op 7 juli aan in Düsseldorf (let wel ontvangstcomité, we vliegen niet op Schiphol!), maar ja, een nieuwe omboeking is natuurlijk een fluitje van een cent!

Vanuit Windhoek zijn we naar Spitzkoppe gereden, een gebergte ten westen van de hoofdstad. Sliepen we de ene nacht nog in het mooie huis van een vriendin, lagen we nu op matjes in onze nieuwe tent op een zeer basic camping. Er waren longdrop-toiletten, maar geen douches of andere watervoorziening. Een wereld van verschil, maar voor ons ware reizigers geen enkel probleem. We maakten een wandeling, genoten van de mooie plek en de warme zon.... totdat die onder ging. Er was geen enkele vorm van verlichting op een mager maantje na, dus we kropen om 8 uur ons bed maar in. Om daar vervolgens een filmpje op m'n laptop te kijken. Helemaal zonder moderne middelen konden we niet!

De volgende dag zijn we terug naar de bewoonde wereld gereden. Via de luxe en weelde van Swakopmund zijn we naar de rode duinen van Sossusvlei gegaan. Dit is dé toeristische trekpleister van Namibië en nadat ik een jaar mooie verhalen van andere volunteers erover heb gehoord, kon ik ze eindelijk zelf aanschouwen. 's Ochtends vroeg klommen we zoals elke toerist Dune 45 op voor een schitterende sunrise. Daarna zijn we verder het park ingegaan naar de Sossusvlei zelf, een soort vallei tussen de duinen. Er zijn twee parkeerplekken; één voor normale auto's en vijf kilometer verder een voor auto's met 4x4 aandrijving.

Een tourguide had ons van tevoren gewaarschuwd. Mijn auto, een Toyota Rav 4, zou het prima kunnen, maar hij geloofde niet dat wij rijvaardig genoeg waren om zonder problemen de tweede parkeerplek te bereiken. Uiteraard zagen wij hierdoor de uitdaging wel liggen. Onder gniffelende blikken van de chauffeurs van de shuttle die op en neer gaat voor eigenaren van minder avontuurlijke auto's verlieten we de eerste parkeergelegenheid. Spannend was het wel, want het bleek wel écht rul zand te zijn waar we doorheen moesten crossen. En nee, daar hadden we inderdaad nog geen ervaring mee.... Onze vreugde (en opluchting) was groot toen we probleemloos de Sossusvlei bereikte! Na een prachtige wandeling door de vallei en door de naastliggende Dead vlei, ging de rit terug ook vlekkeloos.

Vol trost arriveerden we op de eerste parkeerplek en lachten we twee middelbare Fransmannen heimelijk uit die na vijf meter vast kwamen te zitten met hun Toyota Hilux, de koning der 4x4, en beteuterd terugkwamen voor een plekje in de shuttle.

Na vele lofbetuigingen van de shuttle-chauffeurs brachten we onze banden vakkundig weer op de juiste spanning en reden moe maar zeer tevreden terug naar de camping.

De volgende dag gingen we weer op pad, naar een volgend toeristisch hoogtepunt: Fish River Canyon, de op een na grootste canyon ter wereld. Helaas ging de reis niet zo soepel als wij, inmiddels zeer ervaren bestuurders, hadden verwacht. Op een gegeven moment hoorden we een raar geluid en stopten. Het bleek te komen van een losse uitlaat die over de grond sleepte. Het ‘ojee-wat-nu-moment' duurde maar even en met wat scoutingknopen uit m'n geheugen opgediept knoopten we de boel weer vast en reden verder. Niet geheel zorgeloos, want we hadden al een scheur in de leiding van de uitlaat ontdekt.

Een dik uur later werden we opgeschrikt door een nieuw vreemd geluid. Waar we al bang voor waren: de buis was compleet doorgebroken. Tot onze grote opluchting hadden drie Zuid-Afrikaners al heel snel in de gaten dat dit probleem ver buiten onze autokennis en -kunde lag en hielpen ons. Ze hebben de uitlaat geheel los gemaakt en met dit deel tussen ons in reden we verder met een geronk waar menig rapper jaloers van zou opkijken.

De eerstvolgende garagehouder kon de auto niet repareren, maar een vriend van hem in een nabijgelegen gehucht had wel de benodigde materialen. Aldus boemelden we verder.

Groot was de verrassing dat de reparatie slechts een half uurtje zou duren. We besloten de dagomzet van de middenstand in het dorpje nog een extra kick te geven en gingen lunchen bij de enige coffeeshop in de wijde omgeving. Met volle maag en gefixte auto reden we slechts 40 minuten later weer door.

Een klein uurtje voor zonsondergang zagen we dan eindelijk ons doel: de camping in Hobas, vlak naast de canyon. Enkel nog honderd meter te gaan....en ik voelde het stuur trekken. Jawel, een lekke band! Gelukkig zag de campingbazin aan ons gesjok hoe moe we waren en stuurden direct hulp naar onze auto. Zo stonden we even later heel onfeministisch en heel ongegeneerd toe te kijken hoe twee mannen onze band aan het wisselen waren.

Wederom lagen we om 8 uur in onze tent, maar deze keer te vermoeid om ook maar over een film te praten.

De volgende dag hebben we de kapotte band laten repareren en hebben we genoten van het prachtige uitzicht over de canyon.

Nu zijn we op weg naar de grens met Zuid Afrika. Het land van de Tafelberg, Bafana Bafana, Nelson Mandela en een speciale wijnroute langs de kust. Hopelijk via goede asfaltwegen!

Zie zusterjantine.waarbenjij.nu voor meer verhalen!